Nowenna do Sł. Bożej Matki Kazimiery Gruszczyńskiej

Dzień 1

Matka Kazimiera w opinii żyjących

Modlitwa o beatyfikację: Boże, najlepszy Ojcze, bądź uwielbiony za powołanie Kazimiery Gruszczyńskiej do służby w Kościele. Ona wielkodusznie odpowiedziała na otrzymany dar i stała się matką nowej rodziny zakonnej. Pełna obecności Ducha Świętego, na wzór Chrystusa niosła pomoc i pociechę chorym, cierpiącym i strapionym.

Pokornie Cię proszę, Boże w Trójcy Świętej Jedyny, udziel mi za jej przyczyną łaski... i spraw, aby dostąpiła chwały ołtarzy we wspólnocie Ludu Bożego. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Słowo Boże: „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami pocieszać mogli tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy. Ale gdy znosimy udręki – to dla pociechy i zbawienia waszego; a gdy pocieszani jesteśmy – to dla waszej pociechy, sprawiającej, że z wytrwałością znosicie te same cierpienia, których i my doznajemy. A nadzieja nasza co do was jest silna, bo wiemy, że jak cierpień jesteście współuczestnikami, tak też i naszej pociechy” (2 Kor 1, 3-7).

Z życiorysu: Opinia o świętości Matki Kazimiery Gruszczyńskiej jest żywa. Dokumenty archiwalne, jakimi dysponuje Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, pokazują, że opinia ta istniała już za jej życia i trwa do dziś. Po śmierci Założycielki siostry zabezpieczyły pamiątki, jakie pozostały po Matce Kazimierze, a także jej pisma. (…) Przekonanie o świętości Matki przejawia się również w prośbach zanoszonych przez jej pośrednictwo. Od 1997 r. w domach zgromadzenia odmawiana jest modlitwa, zatwierdzona przez Kurię Metropolitalną w Warszawie o uproszenie łask za wstawiennictwem Matki Kazimiery. Od 1-9 każdego miesiąca siostry wspólnie odmawiają tę modlitwę w powierzanych intencjach. Od pierwszych lat po śmierci Założycielki do dziś obchodzone są rocznice związane z jej życiem (urodziny, imieniny, rocznica śmierci), organizowane są wieczornice, akademie, sympozja jej poświęcone, odprawiane są także Msze św. o łaskę wyniesienia Matki na ołtarze.

(Broszura o Matce Kazimierze Gruszczyńskiej, oprac. postulator sprawy beatyfikacji, s. Lucyna Czermińska, franciszkanka od cierpiących, Warszawa 2012)

Dzień 2

Środowisko rodzinne Matki Kazimiery

Słowo Boże: „Jeszcze raz mówię: niech mnie nikt nie uważa za szaleńca, a jeżeli już tak, to przyjmijcie mnie nawet jako szaleńca, abym i ja mógł się nieco pochełpić. To, co powiem, nie według Pana powiem, lecz jakby w szaleństwie, mając rzekomy powód do chluby. Ponieważ wielu przechwala się według ciała – i ja będę się przechwalał… Mówię to ku waszemu zawstydzeniu, tak jakbym chciał okazać moją pod tym względem słabość. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę – mówię jak szalony – to i ja się odważam. Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: Ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci” (2 Kor 11, 16-18; 21-23).

Z życiorysu: Kazimiera Gruszczyńska urodziła się 31 XII 1848 r. w Mieście, pow. Kozienice, gub. radomska. Na chrzcie 19 III 1949 r. w kościele par. w Kozienicach otrzymała imiona: Sylwestra, Józefa, Kazimiera (używano później ostatniego). Była córką Andrzeja i Józefy z Chrzanowskich. Ojciec, z pochodzenia szlachcic herbu Poraj-Róża, pełnił funkcję protokolanta (pisarza hipotecznego) w sądzie pokoju w Kozienicach. Z pięciorga dzieci Gruszczyńskich dożyło wieku dojrzałego tylko dwoje: Kazimiera i jej młodszy brat Saturnin.

Kazimiera uczęszczała do szkoły elementarnej w Kozienicach. W 1858 r. rozpoczęła naukę w Instytucie Maryjskim w Puławach. W 1861 r. uczennice instytutu zorganizowały manifestację patriotyczną, wśród obwinionych znalazła się Kazimiera, która zmuszona została przerwać naukę i powrócić do domu rodzinnego. W latach 1863-1868 pobierała naukę na pensji w Skierniewicach, uzyskując dyplom ukończenia pensji. Zamierzała otworzyć pensję w Kozienicach. W tym celu zdała egzamin dyplomowy przed komisją państwową w Radomiu. Uzyskała dyplom z adnotacją, że nie wolno jej prowadzić zakładu wychowawczego z powodu udziału w manifestacjach patriotycznych.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 3

Rozwój życia wewnętrznego

Słowo Boże: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką (możliwą) wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał” (1 Kor 13, 1-3).

Z życiorysu: Kazimiera Gruszczyńska 11 XII 1869 r. złożyła ślub czystości w kościele parafialnym w Kozienicach podczas Mszy św. odprawionej przez miejscowego proboszcza, ks. Józefa Khauna, który był wówczas jej kierownikiem duchownym. Kiedy w sierpniu 1870 r. zmarła jej matka, Kazimiera zmuszona była przejąć wszystkie obowiązki związane z prowadzeniem domu rodzinnego. W tym czasie dojrzewała u niej myśl wstąpienia do zakonu. W domu rodzinnym prowadziła życie na sposób zakonny. Zamierzała wstąpić do szarytek w Warszawie. W połowie czerwca 1975 r. wyjechała do Zakroczymia, gdzie odprawiła rekolekcje pod kierunkiem o. Honorata Koźmińskiego. Po ich zakończeniu, 24 VI 1875 r. została aspirantką powstałego przed rokiem z inicjatywy o. Honorata Zgromadzenia Posłanniczek Serca Jezusowego w Zakroczymiu. Na początku lipca 1875 r. niewielka grupa sióstr posłanniczek przeniosła się z Zakroczymia do Warszawy - wśród nich była Kazimiera Gruszczyńska. W dniu 1 VI 1879 r. złożyła profesję zakonną.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 4

Boża niewiasta

Słowo Boże: „My, będąc mocnymi [w wierze], powinniśmy pomagać słabym w znoszeniu ich słabości. Nie możemy zabiegać tylko o to, co sprawia nam przyjemność. Każdy z nas powinien się starać o to, by nie sprawiać przykrości bliźniemu, by mieć na względzie jego dobro i aby troszczyć się o zbudowanie go w wierze. Bo Chrystus też nie szukał własnego dobra, ale – zgodnie z tym, co mówi Pismo – mógł powiedzieć o sobie: Bluźnierstwa bluźniących Ci na Mnie spadły” (Rz 15, 1-3).

Z życiorysu: W kwietniu 1888 r. matka Kazimiera przebywała w Rzymie celem uzyskania apostolskiego zatwierdzenia nowo powstałego Zgromadzenia. Ojciec Święty Leon XIII podczas prywatnej audiencji błogosławił jej pracy i oświadczył: "Pracuj tak dalej". W latach dziewięćdziesiątych franciszkanki rozpoczęły pracę w szpitalach w Łodzi i Tomaszowie Rawskim, przyjęły pod opiekę zakład dla nieuleczalnie chorych w Warszawie (późniejsza "Królikarnia"). W początkach obecnego stulecia dzięki staraniom matki Gruszczyńskiej Zgromadzenie otworzyło kilka nowych domów przy szpitalach w Pabianicach, Warszawie, Kozienicach, Wilnie (przy zakładzie dla nieuleczalnie chorych). Równocześnie kontynuowano starania o apostolskie zatwierdzenie Zgromadzenia. W 1909 r. opracowano nową wersję konstytucji. Wprowadzono w nich nową nazwę dla wspólnoty zakonnej: Siostry Franciszkanki od Cierpiących - Soreres Franciscales ab Afflictis ( w miejsce używanej dotychczas: Siostry Cierpiących). 30 VII 1909 r. Zgromadzenie uzyskało dekret pochwalny Stolicy Apostolskiej oraz zatwierdzenie Konstytucji. Kiedy w grudniu 1908 r. zwolniono matkę Kazimierę ze Zgromadzenia posłanniczek, wtedy 21 XI 1909 r. złożyła śluby wieczyste w Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, przyjmując imię zakonne Maria od św. Józefa. Na pierwszej kapitule generalnej, obradującej w Warszawie 27 I 1910 r., została wybrana przełożoną generalną Zgromadzenia. Funkcję tę pełniła do końca swego życia. (…)

Matka Gruszczyńska pozostawiła po sobie w rękopisie „Historię Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących” i kilkaset listów. Zachowało się wiele protokołów wizytacyjnych sporządzonych przez nią podczas kanonicznych wizytacji placówek i konferencje ascetyczne. Na podstawie tej dokumentacji źródłowej można odtworzyć ideał duchowości i apostolatu, jaki wyznaczyła Zgromadzeniu i realizowała w swoim życiu.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 5

Wspaniały przykład dla innych

Słowo Boże: „Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]” (1 Kor 12, 12-14).

Z życiorysu: Matka Kazimiera Gruszczyńska reprezentowała duchowość chrystocentryczną skupioną wokół kontemplacji krzyża. W przededniu wyborów na stanowisku przełożonej generalnej oświadczyła: „abym odtąd była dzieckiem krzyża i żebym już na nim skonała (…) mam to przekonanie, że krzyż mnie nie opuści”. Chrystocentryzm jej życia duchowego łączył się z głęboką pobożnością maryjną i ze szczególnym nabożeństwem do św. Józefa. Życie religijne matki Gruszczyńskiej uformowało się w domu rodzinnym, w szlacheckim dworku w Kozienicach, gdzie żywe były staropolskie tradycje kultury religijnej. Z tych sarmackich tradycji religijnych wyrosła jej duchowa sylwetka, ubogacona następnie osobistymi doświadczeniami duchowymi współzałożycielki nowego Zgromadzenia franciszkańskiego. Duchowość matki Gruszczyńskiej zakorzeniona jest głęboko w tradycjach duchowych ruchu franciszkańskiego. Ideały duchowości franciszkańskiej, wywodzące się z czasów średniowiecza, uzyskały nową interpretację w kręgu ruchu honorackiego. Kazimiera Gruszczyńska, przyjmując inspirację o. Honorata Koźmińskiego, rozwinęła jego ideały duchowe zgodnie z predyspozycjami własnej osobowości i własnego charyzmatu. W duchowości matki Gruszczyńskiej przenikają się ofiara i mistyka krzyża, kontemplacja i czyn, miłość i działanie. Te cechy charakterystyczne dla jej życia duchowego przekazała w spuściźnie Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek od Cierpiących.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 6

Kobieta wielkich cnót

Słowo Boże: „Zresztą niech każdy postępuje tak, jak mu Pan wyznaczył, zgodnie z tym, do czego Bóg go powołał. Ja tak właśnie nauczam we wszystkich Kościołach. Jeśli ktoś został powołany jako obrzezany, niech nie pozbywa się znaku obrzezania; jeśli zaś ktoś został powołany jako nieobrzezany, niech nie poddaje się obrzezaniu. Niczym jest zarówno obrzezanie, jak i nieobrzezanie, a ważne jest tylko zachowywanie przykazań Bożych”. (1 Kor 7 17-19).

Z życiorysu: Od młodości Kazimiera Gruszczyńska pragnęła poświęcić życie służbie chorym: „od najmłodszych lat czułam powołanie do chorych” – oświadczyła. Przez całe życie pozostawała w służbie chorym i cierpiącym. Apostolat posługi chorym wyznaczyła jako naczelne zadanie Zgromadzenia, którego była współzałożycielką. Wielokrotnie powtarzała, że w ludzkim cierpieniu obecny jest cierpiący Chrystus: „w każdym chorym upatrujcie Chrystusa cierpiącego” – pisała do zakonnic. Podkreślała w swoich pismach, że posługa choremu jest służbą samemu Chrystusowi. „Pamiętajcie, Siostry Drogie – przypominała franciszkankom – że usługi oddane cierpiącym Pan Jezus przyjmuje jakby dla Niego samego uczynione. Niech Wam to dodaje męstwa i ściśle łączy z Sercem Jezusa”. W przekonaniu matki Gruszczyńskiej poświęcenie siostry posługującej choremu i jej osobista ofiara są zespolone ściśle z ofiarą Chrystusa. W świetle jej wypowiedzi apostolska służba cierpiącym jawi się jako swoista liturgia, jako kapłańska celebra ofiary. Łoże cierpiącego jest ofiarnym ołtarzem, zaś hostią ofiarną staje się sam Chrystus obecny w cierpiącym człowieku. Zakonnica przykuta do łoża chorego pełni funkcję ministra dokonującej się ofiary.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 7

Założycielka zgromadzenia franciszkanek od cierpiących

Słowo Boże: „Tak bowiem jest: kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki według tego, co jest napisane: Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki. Ten zaś, który daje ziarno siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości” (2 Kor 9, 6-10).

Z życiorysu: Kazimiera Gruszczyńska w 1881 r. przyjęła w opiekę Schronisko dla Nauczycielek Inwalidek w Warszawie przy ul. Żurawiej. W rok później, decyzją o. Honorata, została przełożoną "Przytuliska" w Warszawie przy ul. Wilczej, otrzymując wyraźne polecenie zorganizowania w nim wspólnoty zakonnej. Do pracy w "Przytulisku" przyjmowano kobiety, którym powierzano opiekę nad chorymi, były wśród nich kandydatki do życia zakonnego. 26 IV 1882 r., w uroczystość Opieki św. Józefa, powstała w Warszawie przy ul. Wilczej wspólnota zakonna pn. Siostry Cierpiących. Przełożoną tworzącego się ukrytego (niehabitowego) Zgromadzenia została Kazimiera Gruszczyńska. Sprawowała ona tę funkcję z mandatu o. Honorata, który w końcu 1883 r. lub na początku 1884 r. opracował dla Zgromadzenia konstytucje (tzw. Konstytucje pierwotne).

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 8

Kobieta wielkiej wiary

Słowo Boże: „Tak też i ja przyszedłszy do was, bracia, nie przybyłem, by błyszcząc słowem i mądrością dawać wam świadectwo Boże. Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego. I stanąłem przed wami w słabości i bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej” (1 Kor 2, 1-5).

Z życiorysu: W organizowaniu nowej wspólnoty zakonnej matka Gruszczyńska napotykała na ogromne trudności. Przez dwadzieścia kilka lat musiała pełnić funkcję przełożonej generalnej w Zgromadzeniu, którego nie była formalnie członkinią. Stawało się to powodem głębokich kryzysów i napięć wewnątrzzakonnych. Ta bezprecedensowa sytuacja wikłała matkę Kazimierę w głębokie rozterki i dylematy osobiste, była źródłem jej dotkliwych cierpień duchowych. Mimo to Zgromadzenie rozwijało się systematycznie. W 1884 r. z inicjatywy matki Gruszczyńskiej Zgromadzenie franciszkanek otworzyło pierwsze placówki zakonne: w Zawierciu, Odessie, Krasławiu i Wilnie. Celem tych fundacji była opieka nad chorymi. Przełożona generalna zaangażowała się następnie (po 1884 r.) w organizowanie przytułków noclegowych w Warszawie dla najbardziej opuszczonych. Przytułki takie powstały na Solcu, Nowolipkach, Szerokim Dunaju, na Pradze, przy ul. Pańskiej. Pracowały w nich siostry franciszkanki. Z inicjatywy matki Kazimiery Gruszczyńskiej i Marii Wrotnowskiej powstał w Warszawie zakład dobroczynny dla ubogich matek, zwany później "Maternite" ("Macierzyństwo"), który przyjęły pod swoją opiekę franciszkanki.

(Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Dzień 9

Heroiczna śmierć Matki Kazimiery w opinii świętości

Słowo Boże: „Czyż ponownie zaczniemy samych siebie zalecać? Albo czy potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was lub od was? Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (2 Kor 3, 1-3)

Z życiorysu: Przez długie lata matka Kazimiera Gruszczyńska walczyła z chorobą, która wyniszczała jej organizm, stając się źródłem dotkliwych cierpień. Od początku lat dziewięćdziesiątych cierpiała z powodu bólu wątroby. Postępująca choroba sprawiała, że całymi latami nie mogła wyjeżdżać z Warszawy. Nierzadko cierpienia nasilały się w takim stopniu, iż uniemożliwiały chorej opuszczenie domu. Cierpienie wycisnęło głębokie piętno na jej duchowości. Dzięki własnemu cierpieniu zrozumiała doniosłość ideału apostolskiej posługi cierpiącym – ideału, który wyznaczyła założonej przez siebie wspólnocie zakonnej. Była przekonana, że jej cierpienia staną się bogactwem i źródłem siły duchowej dla całego Zgromadzenia. „Chętnie cierpieć będę, aby podniósł się duch zakonny” – wyznała. W połowie lat dwudziestych nastąpiło szczególne nasilenie choroby. Powtarzające się ataki wątroby sprawiały, że nawet pisanie listów przychodziło jej z coraz większą trudnością. Załatwiała nadal bieżące sprawy Zgromadzenia, nie bacząc na chorobę, która pozbawiała ją sił żywotnych. 27 VIII 1927 r. przyjechała do Kozienic, gdzie znajdował się dom wypoczynkowy Sióstr Franciszkanek od Cierpiących (w rodzinnej posiadłości Założycielki). 27 sierpnia przyjęła sakrament chorych. Zgon nastąpił 17 IX 1927 r. Trumnę z ciałem zmarłej przewieziono do Warszawy. Pogrzeb matki Kazimiery odbył się 22 IX 1927 r. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W chwili śmierci matki Gruszczyńskiej Zgromadzenie liczyło ok. 150 zakonnic i kilkanaście placówek. Papież Pius XI odznaczył ją (w 1922 r.) orderem „Pro Ecclesia et Pontifice”. (Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.)

Opinię o świętości matki Kazimiery Gruszczyńskiej podzielają nie tylko siostry franciszkanki od cierpiących, ale także osoby spoza zgromadzenia, którym dane jest bliżej poznać jej osobę (kapłani, teolodzy, siostry innych zgromadzeń honorackich, a także osoby świeckie).

(Broszura o Matce Kazimierze Gruszczyńskiej, oprac. postulator sprawy beatyfikacji, s. Lucyna Czermińska, franciszkanka od cierpiących, Warszawa 2012.)

Źródło: 1/ Ks. Daniel Olszewski, Kazimiera Gruszczyńska, w: Siostry Zakonne w Polsce, tom I, Niepokalanów 1994 r.

2/ Broszura o Matce Kazimierze Gruszczyńskiej, oprac. postulator sprawy beatyfikacji, s. Lucyna Czermińska, franciszkanka od cierpiących, Warszawa 2012.

3/ Nowy Testament, tłum. Ks. K. Romaniuk.

Imprimatur Kurii Metropolitalnej Warszawskiej z dnia 19.11.2014, Nr 3803/D/2014.

Szukaj na tym blogu

Służebnica Boża Kazimiera Gruszczyńska

Nowenna do Sł. Bożej Matki Kazimiery Gruszczyńskiej

Komentarze

Publikowanie komentarza