Ks. Feliks de Ville

Przemówienie Ks. de Ville nad trumną Matki Kazimiery

+ Do Szanownego Zarządu Towarzystwa „Przytulisko” w Warszawie, Wilcza 7.

Stosownie do prośby Najczcigodniejszego Ks. Toporskiego, przysyłam moje przemówienie nad grobem Ś.p. Kazimiery Gruszczyńskiej, wyrażając jeszcze raz najgłębszą Kondolencję z powodu śmierci tak wielce zasłużonej Osoby.

5.X.1927                                                            z głębokim poważaniem Ks. de Ville

P.S. Przepraszam za nieporządne pisanie, ale jestem niezdrów i bardzo zajęty.

„Pójdźcie błogosławieni Ojca Mego! Otrzymajcie Królestwo przygotowane dla was. Albowiem byłem głodny, a daliście mi jeść, czułem pragnienie, a napoiliście mnie, byłem nagim, a odzialiście mnie”. (Łuk. XIX)

Gdy stoimy nad trumną nawet najczcigodniejszych ludzi, to smutek i niepokój napełnia dusze nasze, czy Ci nasi drodzy są jeszcze w mękach czyśćcowych, czy oglądają już Boga w chwale niebieskiej.

Jakim wielkim ukojeniem w tej chwili niepokoju jest wspomnienie czynów naszych ukochanych zmarłych! Jakżeż wymownie wtedy ukajają nasze dusze słowa Pana Jezusa: „Pójdźcie błogosławieni Ojca Mego… albowiem byłem głodny, a daliście mi jeść, czułem pragnienie, a napoiliście mnie, byłem nagi, a odzialiście mnie”, - w zestawieniu z czynami tego, co od nas odszedł. Jakżeż wiara w niezawodność obietnic Boskich, koi nasz smutek, że dusza tej, której ciało ziemi oddajemy według Zapowiedni Pana jest już błogosławiona i otrzymała Królestwo przygotowane dla Niej za czyny miłosierdzia.

Wśród wszystkich wielkich zasług ś.p. Kazimiery Gruszczyńskiej, której trumnę takimi pięknymi wawrzynami wieńczą, jest jedna szczególniej Sercu Bożemu miła; a jest nią Jej szczególniejsza piecza nad sierotami, z „Izb rzemieślniczych św. Antoniego”. Bo oto gdy przed laty Założyciel tej instytucji i główny Jej Patron Ks. Toporski, zaczynał tę zbożną pracę z 10 rublami w kieszeni, pierwszym człowiekiem, który pospieszył z wydatna pomocą tej instytucji była śp. Kazimiera Gruszczyńska. Swoim wybitnym umysłem, o którym sp. Arcybiskup Ruszkiewicz wyraził się, że oceniał On w tej bogobojnej niewieście zdolności generalskie, obejmowania zagadnień życiowych, przejrzała doniosłość „Izb rzemieślniczych Św. Antoniego”, które w tej koncepcji na terenie Kongresówki były jedyna w swym rodzaju instytucja, od czasów Ks. Boduena i Św. Klemensa Hofbauera toteż Śp. Kazimiera Gruszczyńska częstokroć wbrew opinii wielu, całą duszą oddała się dobru tej instytucji. Pierwsze sieroty z „Izb rzemieślniczych Św. Antoniego” były przez Nią ubrane a nieraz i ukarmione. A w następstwie swą radą i życzliwością znakomicie się przyczyniła do rozrostu tej opatrznościowej instytucji.

Toteż uproszony przez Głównego Opiekuna i Założyciela tej instytucji składam w imieniu „Izb rzemieślniczych Św. Antoniego” wyrazy głębokiego hołdu dla świetlanej i Sp. Kazimiery Gruszczyńskiej. Oto Sieroty z „Izb rzemieślniczych Św. Ant.” z Łaźniewa z łzawą wdzięcznością okrążają grób Twój Kazimiero. I składają na trumnę Twą wieniec swych wdzięcznych serc.

Zdarza się, że gdy na trumnę zasłużonych ludzi przynoszą wspaniałe wawrzyny, to najczęściej skromny wieniec wdzięcznej sieroty jest najwymowniejszy i najmilej widziany. Otóż taki właśnie wieniec wdzięczności Imieniem „Izb rzemieślniczych Św. Antoniego”. Jego głównego Opiekuna, Zarządu i Sierot składam na Twą trumnę Śp. Kazimiero. Niech to, żeś nieraz dała jeść głodnym sierotom ukoiła ich pragnienia i nagich odziewałaś da Ci obfitą zapłatę w niebie. I to też zapewniam, że Sieroty i Ich Opiekun i Zarząd „Izb rzemieślniczych” nie zapomni o Twej pięknej i ofiarnej duszy.

A my wszyscy Żałobni Słuchacze jeszcze raz z głębi dusz naszych powiedzmy słowa modlitwy. Wieczne odpoczywanie racz dać umiłowanej duszy, śp. Kazimiery Panie, a światłość wiekuista niechaj jej świeci na wieki wieków Amen.